Η ΠΤΩΣΗ (Μια ιστορία εμμονής, εγωισμού και άρνησης)

Στην ταινία ‘Η Πτώση’ ο Αδόλφος Χίτλερ, οχυρωμένος στο υπόγειο καταφύγιό του στο Βερολίνο, συνεχίζει να υποστηρίζει τις προσωπικές του εμμονές και παρουσιάζει σχέδια ανατροπής της κατάστασης στους απορημένους αξιωματικούς του. Βαθιά μέσα του ξέρει την έκβαση, αλλά αρνείται κάθε συμβιβασμό που θα πλήγωνε τον εγωισμό του. Αυτή η ιστορία εμμονής, εγωισμού και άρνησης δεν αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή για τον τέως προπονητή του Παναθηναϊκού, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Ξετυλίγουμε, λοιπόν, το κουβάρι της παραμονής του Σέρβου στον πράσινο πάγκο μέσα από τη ματιά του Hoop Fiction

-ΜΕΣΣΙΑΣ 

Είναι 30 Ιουνίου 2015 και ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την πρόσληψη του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς στη θέση του head coach. Δημιουργήθηκε ένα κλίμα ευφορίας με όλους να μνημονεύουν το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε ο Σάλε ως προπονητής με την Εθνική Σερβίας στο Μουντομπάσκετ του 2014 φτάνοντας στο σημείο να πουν πως επιτέλους βρέθηκε κάποιος που  με την ισχυρή του προσωπικότητα θα γινόταν ο νέος Ομπράντοβιτς. Λίγες ήταν οι φωνές λογικής που συνιστούσαν ψυχραιμία και περίμεναν να δουν έργο για να διαμορφώσουν άποψη. Ακόμα πιο λίγοι ήταν αυτοί που θυμήθηκαν τι έκανε στα δύο προηγούμενά του περάσματα από πάγκους μη εθνικών ομάδων. Οι μνήμες της θητείας του σε Ολύμπια Μιλάνο και Μπενετόν Τρεβίζο είχαν ξεθωριάσει για να έχουν βαρύνουσα σημασία, ενώ κανείς δε σκέφτηκε πως ο Σάλε είχε να προπονήσει σύλλογο από τη σεζόν 2011-12. Τι συνέβη όμως και από τη χαρά του καλοκαιριού φτάσαμε μέσα σε σχεδόν 10 μήνες στην απόλυση  της 20^ης Απριλίου;

-ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ

Ξεκάθαρος και ανοιχτά δηλωμένος στόχος της διοίκησης του Παναθηναϊκού ήταν η περίφημη «ελληνοποίηση». Στο βωμό αυτού του στόχου θυσιάστηκαν τόσο ο Αργύρης Πεδουλάκης (απολύθηκε με τη δικαιολογία της αποτυχίας για ελληνοποίηση λόγω της μη χρησιμοποίησης του ελπιδοφόρου διδύμου Παππά-Γιάνκοβιτς) όσο και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς (μη αξιοποίηση Χαραλαμπόπουλου). Λογικά, λοιπόν , συμπεραίνουμε πως υπήρχε συνεννόηση διοίκησης-προπονητή για τις επιμέρους κινήσεις που θα οδηγούσαν στην επίτευξη του στόχου. Ποιες ήταν αυτές; Βασικός ρόλος στο rotation για τους έμπειρους πια Παππά – Γιάνκοβιτς, αξιοποίηση Χαραλαμπόπουλου και Παπαγιάννη με αρκετά λεπτά στους αγώνες της Α1 ώστε να αποκτήσουν την απαιτούμενη εμπειρία, και συμμετοχή των ακόμα πιο μικρών όπως ο Λούντζης σε κάθε ευκαιρία που θα εμφανιζόταν. Με αυτά στο νου, ο Τζόρτζεβιτς έπρεπε να σκεφτεί τι μπάσκετ μπορούσε να παρουσιάσει και πως έπρεπε να στελεχώσει την ομάδα ώστε να εμφανίσει τις ιδέες του στο παρκέ.

 Η πρώτη σκέψη των αναλυτών ήταν πως ο Σάλε έχει στο νου του να ακολουθήσει την πεπατημένη και να παρουσιάσει το μπάσκετ της Εθνικής Σερβίας στην Ευρωλίγκα. Το πρώτο που ξέχασε ήταν πως η Ευρωλίγκα δεν είναι τουρνουά 15 ημερών αλλά κάθε ομάδα αντιμετωπίζει τραυματισμούς, ντεφορμάρισμα και πολλές άσχημες βραδιές στο μαραθώνιο μιας σεζόν που διαρκεί 9 μήνες. Το χειρότερο όμως είναι ότι προσπέρασε κάτι πολύ σημαντικό για την επιθετική στρατηγική της ομάδας. Από τα χρόνια Ομπράντοβιτς, το βασικότερο επιθετικό όπλο του Παναθηναϊκού ήταν η τέλεια εκτέλεση του pick n roll που κομμάτιαζε είτε το κεντρικό lane, είτε τη side defense κάθε αντίπαλης άμυνας. Ο Τζόρτζεβιτς είχε στα χέρια του τους δύο καλύτερους δημιουργούς στην Ευρώπη (Διαμαντίδης, Καλάθης) και μπορούσε να στήσει την επίθεσή του πάνω σ’ αυτή την κατεύθυνση. Επέλεξε να το αγνοήσει και αυτό ήταν το δεύτερο και μεγαλύτερο λάθος. Δεν ξηλώνεις εν μία νυκτί τη φιλοσοφία που έχει χτίσει μια από τις πιο βαριές φανέλες της Ευρώπης. 

Τα λάθη της pre-season συνεχίζονται με συγκεκριμένες λεπτομέρειες της στελέχωσης οι οποίες όμως θα κόστιζαν στο μαραθώνιο της σεζόν. Ο Σάλε αγνοεί τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ που επιβάλλει την παρουσία ενός mobile ψηλού, και ενώ ο Παναθηναϊκός έχει μιλήσει τόσο με Λάσμε όσο και με Τάιους, οι υποθέσεις στραβώνουν και καταλήγει στον Κούζμιτς. Έναν Σέρβο που την περασμένη σεζόν ήταν στους Golden State Warriors αλλά στην ουσία συμμετείχε μόνο στις προπονήσεις, και με αγωνιστικά χαρακτηριστικά πανομοιότυπα με του Παπαγιάννη που πήγε ακόμα πιο πίσω στο rotation. Για τη θέση 3 επιλέγει ένα Μαυροβούνιο με πολυετή θητεία στο ΝΒΑ, τον Αλεξάντερ Πάβλοβιτς, που τα καλύτερά μπασκετικά του χρόνια ήταν πίσω στην εποχή της πρώτης θητείας του Λεμπρόν Τζέιμς στους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Ο συγκεκριμένος αποκτήθηκε για να καλύψει τα λεπτά που ο Γιάνκοβιτς θα ξεκουραζόταν στον πάγκο αλλά τελικά κατέληξε να είναι μέλος της βασικής πεντάδας. Φτάνουμε λοιπόν στην έναρξη της σεζόν και ο Σάλε έχει να αντιμετωπίσει το πρώτο μεγάλο τεστ με 2 αναμετρήσεις για Κύπελλο και Πρωτάθλημα εναντίον του Ολυμπιακού.

-ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Το ότι ο Τζόρτζεβιτς κατάφερε να αντέξει για σχεδόν 10 μήνες στον πάγκο το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στις 2 νίκες που έκανε με το άνοιγμα της σεζόν εναντίον του μεγάλου του αντιπάλου. Πήρε σχετικά ξεκούραστα το ματς του Κυπέλλου ελέγχοντας το ρυθμό στο κεκλεισμένων των θυρών ΣΕΦ, ενώ στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός άγγιξε τη νίκη αλλά το σύνδρομο του ΟΑΚΑ τον έκανε να λυγίσει στο τέλος. Κάπως έτσι άρχισαν οι διθύραμβοι, με τον Σάλε να έχει πια όσο χρόνο θέλει για να διαμορφώσει την ομάδα και να την οδηγήσει ακόμα και στην ευρωπαϊκή κορυφή. Κανείς δε σκέφτηκε το ποιος ήταν ο Ολυμπιακός που νικήθηκε και το ποια εικόνα είχε στην έναρξη της σεζόν, παρά το ότι ερχόταν από τελικό Ευρωλίγκας. Ήρθε ακόμα ένα σημαντικό αποτέλεσμα με τον Παναθηναϊκό να περνάει από το φλεγόμενο Nick Galis Hall του πολλά υποσχόμενου Άρη, αλλά και να ξεκινάει θεαματικά τη σεζόν στην Ευρωλίγκα κυριαρχώντας απέναντι στην Καρσίγιακα του Σαρίτσα η οποία είχε προκαλέσει σεισμό στην Τουρκία κλέβοντας το πρωτάθλημα από τις ομάδες των Σέρβων κουμπάρων.

-ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Η Ευρωλίγκα όμως είναι μια διοργάνωση που σε φέρνει μπροστά στον καθρέφτη και τη θέση του ειδώλου παίρνουν οι χειρότεροι δαίμονές σου. Στην πρώτη φάση της, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την πρώτη κρίση μετά το εκρηκτικό ξεκίνημα της σεζόν. Κατηφόρα και διασυρμός στο Παλαου Μπλαουγκράνα με τους mobile της Μπάρτσα να κάνουν πάρτι και στη συνέχεια ήττα από την ενδεχομένως χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης, την πολωνική Ζιελόνα Γκόρα. Αρχίζουν κάποιοι ψίθυροι, όμως ο Σάλε έχει κερδίσει πίστωση χρόνου και καταφέρνει να πάει στο top16 με ένα μεγάλο διπλό στη Σμύρνη επί των πρωταθλητών Τουρκίας και σερί νίκες στο κλείσιμο της πρώτης φάσης.

Η ελληνοποίηση έχει πάει στην πίσω πλευρά των στόχων της σεζόν, με τους μικρούς να αγγίζουν οριακά το διψήφιο νούμερο λεπτών στους αγώνες της Α1, παράλληλα με την εγκληματική διαχείριση του Νικ Καλάθη που χρειάζεται να μένει στο παρκέ πάνω από 30 λεπτά σε Ελλάδα και Ευρώπη λόγω των πολλών τραυματισμών στην περιφέρεια. Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο top16 με μόλις τρεις (εξουθενωμένους) περιφερειακούς και τον Τζόρτζεβιτς να επιμένει πως η ομάδα δε χρειάζεται μεταγραφές ενώ τα κενά στο backcourt αλλά και στη frontline είναι ολοφάνερα και μετατρέπονται στο σημείο που οι αντίπαλοι προπονητές επικεντρώνουν τη στρατηγική τους στην αντιμετώπιση του Παναθηναϊκού. Ξεκινάει καταστροφικά με τρεις ήττες (η μία εντός από τον Ερυθρό Αστέρα) και μία οριακή νίκη με buzzer beater επί της Μάλαγα αλλά το κυριότερο είναι πως η ομάδα δεν παρουσιάζει απολύτως τίποτα στο παρκέ μοιάζοντας ανήμπορη, εκτός από τον τεχνικό, και στον πνευματικό τομέα.

Όσοι παρακολουθούσαν με προσοχή τους αγώνες του Παναθηναϊκού είχαν τη συνεχή εντύπωση πως οι παίκτες έπαιζαν με μια θηλιά στο λαιμό η οποία τους εμπόδιζε να παρουσιάσουν αυτό που πραγματικά μπορούσαν. Οι φωνές για τον προπονητή πολλαπλασιάζονται, με το ευνοϊκό πρόγραμμα του πρώτου γύρου να κρατάει τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι της πρόκρισης και τον Σάλε στον πάγκο της ομάδας. Σ’ αυτό το σημείο, και μετά από άνωθεν διοικητική παρέμβαση κόντρα στα θέλω του Σάλε, ο οποίος έχει ήδη απορρίψει πολλούς υποψήφιους στόχους, γίνονται τρεις  μεταγραφές Αμερικάνων με δικαίωμα συμμετοχής στο δεύτερο γύρο του top16. Καλύπτονται κάποια κενά στην περιφέρεια και στο mobility της γραμμής των ψηλών, η ομάδα αποκτά επιτέλους γρήγορα πόδια και όλοι ελπίζουν πως ο Τζόρτζεβιτς θα ξορκίσει τις μέχρι τότε εμμονές του και θα παρουσιάσει ένα επαρκές επίπεδο μπάσκετ.

- ΦΙΑΣΚΟ

Ο Παναθηναικός μετά τις μεταγραφές (οι οποίες σαφέστατα δεν ήταν το perfect fit για την κάλυψη των ελλέιψεων) πληρούσε ορισμένες προϋποθέσεις και απέκτησε στοιχεία που μετά από στοχευμένη δουλειά στην προπόνηση μπορούσαν να τον μετατρέψουν σε μαύρο άλογο της διοργάνωσης, όμως υστέρησε στη διαχείριση αλλά και στις  στιγμές που μέσα στον αγώνα η ομάδα χρειαζόταν απεγνωσμένα βοήθεια από τον πάγκο της. Πιο συγκεκριμένα:

-Ελλιπές coaching στο κομβικό παιχνίδι του Βελιγραδίου. Ο Παναθηναικός έφτασε να διεκδικεί το πλεονέκτημα έδρας για τα playoffs, είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού, και τη στιγμή που η ομάδα σταμάτησε να βρίσκει επιθετικές απαντήσεις και ο Αστέρας πέτυχε σερί πόντων που γύρισε το ματς υπέρ του, ο Τζόρτζεβιτς ξέχασε να σταματήσει το ρυθμό της ομάδας του Ράντονιτς  ζητώντας ένα timeout που θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση.

-Ανεπάρκεια στο closing. Ο Παναθηναικός είχε μια τελευταία ευκαιρία για το πλεονέκτημα έδρας αν περνούσε από την Εφές. Ακόμα μια φορά σε παιχνίδι που προηγούνταν σε όλη τη διάρκεια, ο Τζόρτζεβιτς αποδείχτηκε ανήμπορος στο να το κλειδώσει στις τελευταίες κατοχές.

-Κακή διαχείριση των μικρών. Ιδιαίτερα η αντιμετώπιση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της χρονιάς, με το νεαρό φόργουορντ να αποδεικνύει στην τελική σειρά εναντίον του Ολυμπιακού το πόσο υπεραπαραίτητος θα ήταν στην ελλειμματική γραμμή των φόργουορντ.

-Εμμονή στον Αλεξάντερ Πάβλοβιτς. Πραγματικά καταστροφική η χρησιμοποίηση του παίκτη, με κερασάκι στην τούρτα το πώς χάρισε το δεύτερο ματς των πλειοφ με την Κάχα ακυρώνοντας όλη την προσπάθεια του συγκινητικού Δημήτρη Διαμαντίδη.

-Κακή ψυχολογική διαχείριση και προετοιμασία. Βλέποντας τους αγώνες με τη Λαμποράλ (ιδιαίτερα τα Games 2 και 3 της σειράς) υπήρχε η αίσθηση πως ο Παναθηναικός φοβόταν να βγει μπροστά στο σκορ απέναντι στους Βάσκους, πλήρως ανίκανος να διαχειριστεί το προβάδισμα και να επιβάλλει το δικό του παιχνίδι, παρά το ότι οι συνθήκες είχαν διαμορφωθεί υπέρ του. Οι παίκτες έμοιαζαν «άδειοι» και χωρίς κίνητρο. Αποκορύφωμα ο ανήμπορος στον πάγκο Σάλε που παρακολουθούσε τα αρπακτικά του Περάσοβιτς να διασύρουν την ομάδα του.

-ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Ο μεγάλος υπαίτιος των φετινών πεπραγμένων έχει ονοματεπώνυμο. Και το όνομα αυτού: Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Ο Σέρβος ήξερε αυτό που ήθελε να παρουσιάσει όμως ξέχασε τα βασικά και τελικά όλα έμειναν στο μυαλό του. Υπηρετώντας την εμμονή του, στελέχωσε τους πράσινους με παίκτες που μετέτρεψαν τον Παναθηναϊκό σε μια ομάδα δυσκίνητη, χωρίς ξεκάθαρη φιλοσοφία και με τεράστιο έλλειμμα στον ψυχολογικό τομέα. Ο Τζόρτζεβιτς αρνήθηκε να προσαρμόσει τα πιστεύω του υποστηρίζοντας μέχρι τέλους το αρχικό πλάνο ανεξάρτητα από το αν είχε να αντιμετωπίσει τη φιλότιμη Κηφισιά ή την πυραυλοκίνητη Κάχα Λαμποράλ. Ακόμα και στην εκ του μηδενός ευκαιρία που του δόθηκε μέσα στη σεζόν με τη δυνατότητα ποιοτικών μεταγραφών(δεν το εκμεταλλεύτηκε στο ελάχιστο, επιλέγοντας εργαλεία ποιοτικά μεν, ακατάλληλα για τη δουλειά δε), το μόνο που κατόρθωσε είναι να παρουσιάσει τη χειρότερη ελληνική ομάδα που έχει εμφανιστεί σε πλει-οφ Ευρωλίγκας. Οι ομάδες τελικά δε χτίζονται στη μέση της χρονιάς και η επιτυχία αυτής της συνταγής αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα.

Οι τρεις χειρότερες συνέπειες της παταγώδους αποτυχίας του Σάλε είναι το ότι ξόδεψε έναν ολόκληρο χρόνο από την μπασκετική ωρίμανση των νεαρών ελλήνων παικτών, απέβαλλε από την ομάδα το Νίκο Παππά που είναι ένα από τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία του Παναθηναϊκού (με μεγάλες ευθύνες και για την πλευρά του παίκτη) και στέρησε από το Δημήτρη Διαμαντίδη το τέλος που του άξιζε με την παρουσία σε ένα F4. Κάπως έτσι φτάσαμε στο αναπόφευκτο τέλος της 20^ης Απριλίου με τον Τζόρτζεβιτς να απολύεται έχοντας αποτύχει ολοκληρωτικά. 

Με την επιλογή Πεδουλάκη, ο Παναθηναικός επέλεξε να επενδύσει σε σίγουρες μετοχές. Ο κόουτς είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, γνωρίζει τα εσωτερικά της ομάδας και μπορεί να εφαρμόσει ωμά αυτά που πρέπει να γίνουν για να εμφανίσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο στη νέα, σκληρότερη δομή της Ευρωλίγκας. Ο Πεδουλάκης απέδειξε ήδη τον κυνισμό του μέσα από συγκεκριμένες επιλογές στη σειρά των τελικών της Α1, παρουσιάζοντας ένα σύνολο που διεκδίκησε τον τίτλο επί ίσοις όροις, πράγμα που θα φάνταζε με ουτοπία αν ήταν ο Τζόρτζεβιτς στον πάγκο.  Ο Παναθηναικός πρέπει επιτέλους να χτιστεί σε σωστές βάσεις απαλλαγμένος από τη νοσταλγία της εποχής Ομπράντοβιτς. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τη φυγή του Ζέλικο και σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη η ομάδα επιβάλλεται να ξεκινήσει από το μηδέν με ρεαλιστικό πλάνο που θα στηριχτεί πραγματικά. Οι απαντήσεις αναμένονται με τεράστιο ενδιαφέρον, ο σχεδιασμός της νέας σεζόν βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και αναμένουμε τη στελέχωση του ρόστερ για να επανέλθουμε με τις παρατηρήσεις μας.

-ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ

Στην ταινία, ο Χίτλερ περνάει από τη φάση της εμμονής και της υπέρμετρης αισιοδοξίας σε αυτή της κατάθλιψης που τον οδηγεί τελικά στην αυτοκτονία. Το τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα με την Κάχα Λαμποράλ ήταν η αποτύπωση αυτής της κινηματογραφικής εικόνας. Ο Σάλε εγκατέλειψε τα πάντα,  η αισιοδοξία έδωσε τη θέση της στην κατήφεια και την οριστική παράδοση άνευ όρων, δεν ακολούθησε όμως πιστά το σενάριο που υποδείκνυε παραίτηση, αλλά χρειάστηκε να τον σκοτώσει η διοίκηση ανακοινώνοντας την απόλυσή του. Ήταν το τέλος της Πτώσης.

-

-