ΑΡΗΣ: ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Λίγο περισσότερο από ένας μήνας απομένει για την έναρξη του νεοσύστατου Basketball Champions League και η ελληνική εκπροσώπηση από Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ στα Groups A, C και E αντίστοιχα θα είναι το πραγματικό test για τις δυνατότητες του κάθε project. Με τις τρεις ομάδες είτε να έχουν κλείσει είτε να βρίσκονται στο τελικό στάδιο της οριστικής στελέχωσης του roster, το ερώτημα είναι τι μπορούμε να περιμένουμε μετά από μια off-season που και οι τρεις προχώρησαν σε μεγάλες αλλαγές. Ξεκινώντας από τον Άρη του Δημήτρη Πρίφτη, το Hoop Fiction επιχειρεί μια πρώτη ανάλυση των τριών εκπροσώπων της ελληνικής Basket League.

-Η χρονιά της ενηλικίωσης

Υπήρξαν στιγμές που ο  Άρης της προηγούμενης σεζόν ήταν τουλάχιστον απολαυστικός στο παρκέ, αποτυπώνοντας τη φιλοσοφία του coach Πρίφτη: επιθετική παραγωγή ως αποτέλεσμα του αμυντικού effort. Η ομάδα έφτασε σχεδόν στο ταβάνι των δυνατοτήτων της (θα μιλούσαμε για υπέρβαση αν δεν υπήρχε εκείνο το καταστροφικό δεκάλεπτο στην Klaipeda που ο Άρης αυτοκτόνησε χαρίζοντας το παιχνίδι στην αδιάφορη Neptunas και χάνοντας την πρόκριση από την Alba), οι επιλογές στους Αμερικανούς αποδείχθηκαν κομβικές στο να λειτουργήσει σωστά το πλάνο (αστερίσκος στον Waters που δεν ήταν το ιδανικό PG για να τρέξει το παιχνίδι), και με τις πιθανές ανανεώσεις πολλοί πίστευαν στη διατήρηση μεγάλου μέρους του βασικού κορμού. Τελικά αυτή η εκτίμηση ανατράπηκε, με τον Okaro White να επιλέγει το δύσκολο δρόμο του NBA, τον Jerrel McNeal να αναλώνεται σε μια λάθος διαχείριση της ανανέωσης του συμβολαίου του (το πού κατέληξε τελικά δικαιώνει απόλυτα το χειρισμό της διοίκησης στις διαπραγματεύσεις), ενώ Waters και Hagins επιλέχθηκε να μη συνεχίσουν (ο δεύτερος απουσίαζε στο κλείσιμο της σεζόν λόγω σοβαρού τραυματισμού). 

Τα προφανή ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν θα μπορούσαν να έχουν βάση αν δεν υπήρχε η ασφαλιστική δικλείδα με το Δημήτρη Πρίφτη στη θέση του coach. Με κινήσεις που απέδειξαν την ύπαρξη σχεδίου και γνώσης για τους Αμερικανούς της αγοράς, ο Άρης πρόσθεσε τους Cummings, Jenkins, Buckner και Marble μαζί με τους Έλληνες Καββαδά και Τσαϊρέλη, προχωρώντας σε μια δίχως αμφιβολία ποιοτική αναβάθμιση.

-Προσδοκίες και πλάνο

Με δεδομένα τα επιτεύγματα της προηγούμενης σεζόν, έχοντας πάει τον Παναθηναϊκό σε πέμπτο ημιτελικό για το Πρωτάθλημα και έχοντας παρουσιάσει ένα τουλάχιστον αξιόπιστο σύνολο με σαφές πλάνο στο πολύ ανταγωνιστικό Eurocup, η χρονιά που έρχεται συνοδεύεται από μεγαλύτερες προσδοκίες. Η αναβάθμιση του budget και της ποιότητας του roster καθιερώνει το status του Άρη σε ένα υψηλότερο επίπεδο και σε βάθος χρόνου, ακόμα και σε μεμονωμένα παιχνίδια εντός έδρας, επιβάλλεται να κοιτάξει στα μάτια Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ο τρίτος πόλος είναι ζωτικής σημασίας για το επίπεδο της ελληνικής Λίγκας και ο Άρης μπορεί να τον αποτελέσει (το ίδιο ισχύει και για την ΑΕΚ παρά τις συνεχείς παθογένειες).

Έχοντας κατά νου την περσινή εικόνα της ομάδας, συνδυάζοντάς την παράλληλα με τις κινήσεις της off-season, είναι προφανές ότι ο coach στοχεύει στο να ανεβάσει ακόμα περισσότερο το επίπεδο του physical game. Αναμένουμε ένα καλογυμνασμένο σύνολο, πιεστικό μέχρις εσχάτων στην άμυνα, με ταχύτητα εκτέλεσης στην επίθεση και ένα στοιχείο που έλειψε πέρσι, τη δύναμη στη ρακέτα. Ο coach για ακόμα μία σεζόν θα παρουσιάσει μια ομάδα έξω από τις κλασικές νόρμες τις εγχώριας Λίγκας αν και στις δηλώσεις του στην έναρξη της προετοιμασίας τόνισε πως ένας από τους επιμέρους στόχους είναι η εξοικείωση με το set παιχνίδι που χαρακτηρίζει το ελληνικό πρωτάθλημα. Προσεγγίζοντας τη στελέχωση του project «Άρης 2016-17» σύμφωνα με κάθε θέση στο roster έχουμε τα εξής:

-Guards

Σε ένα υποθετικό πλαίσιο που ο εξωτερικός παρατηρητής θα είχε τη δυνατότητα αλλαγής ενός παίκτη με σκοπό τη βελτίωση της απόδοσης του συνόλου, είναι σχεδόν βέβαιο πως η πλειοψηφία όσων παρακολούθησαν στενά τον περσινό Άρη θα επέλεγε χωρίς δεύτερες σκέψεις τον Dominic Waters. Ανεπαρκής δημιουργικά, με στιγμές που δεν μπορούσε να αποφασίσει το προφανές στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αρνητικός στην εκτέλεση τουλάχιστον στα παιχνίδια του Eurocup που είχαμε επαρκή εικόνα. Μερικές καλές βραδιές που συνδέθηκε με το καλάθι δεν αρκούν για να υπερκεραστεί το αρνητικό πρόσημο της συνολικής παρουσίας του, η οποία οδήγησε τελικά και στην αποχώρησή του. Ο Will Cummings επιλέχθηκε για τη θέση του PG που θα τρέξει το παιχνίδι του Άρη, προσωποποιώντας το κατάλληλο,  με προοπτική να εξελιχθεί σε ιδανικό,  fit για τη φιλοσοφία του Πρίφτη. Τεράστιο wingspan που μπορεί να μεταφραστεί σε όπλο για πολλά κομμάτια της άμυνας, είτε αυτό σημαίνει σημαίνει ασφυκτική πίεση στον αντίπαλο οργανωτή, είτε βοήθειες στη weak side. Ταχύτητα που δε θα επιτρέψει uncontested περιφερειακή εκτέλεση στις αλλαγές και θα είναι κομβική για το transition των κιτρινόμαυρων, αποτελεσματικά drives μέχρι το καλάθι, ενώ έρχεται και με πολύ ικανοποιητικά ποσοστά εκτέλεσης από την περιφέρεια, αν και δεν γνωρίζουμε πώς θα μεταφραστούν μιας και το αμυντικό effort της D-League δεν είναι και η πλέον ασφαλής πηγή πληροφοριών.

Πίσω από τον Cummings έρχεται ο αξιόπιστος Βασίλης Ξανθόπουλος, του οποίου η above average απόδοση κρίνεται απαραίτητη ιδιαίτερα για τη δεδομένη περίοδο προσαρμογής που θα χρειαστεί ο Αμερικανός στο πρώτο ουσιαστικό πέρασμά του στην Ευρώπη (αγωνίστηκε πέρσι στην ιταλική Trento για 4 παιχνίδια στο κλείσιμο της σεζόν). Φλιώνης και Δίπλαρος είναι αινίγματα σε σχέση με τη συμμετοχή στο rotation, αλλά αν σκεφτεί κανείς πως ο όμιλος του Champions League έχει 14 παιχνίδια, σίγουρα ένας εκ των δύο θα πάρει λεπτά στην Ελλάδα.

Προχωρώντας στη θέση του shooting guard,  ο Άρης υπέγραψε τον Michael Jenkins επιλέγοντας να επενδύσει σε έναν παίκτη που θα δώσει σίγουρο περιφερειακό σκορ, ενώ θα μπορέσει να δώσει την extra επιλογή της δημιουργίας ως off guard. Δεν είναι στο επίπεδο του McNeal αν επιχειρήσει drive μέχρι το καλάθι (ο τρόπος που ο πρώην παίκτης του Άρη τοποθετούσε το κορμί του για να απορροφήσει την επαφή στον αέρα ήταν εξαιρετικός), αλλά η αξιοπιστία του από την περιφέρεια είναι ξεκάθαρα μεγαλύτερη. Χαρακτηριστική είναι η περσινή του εμφάνιση μέσα στην Anadolu Efes με 21 πόντους, ενώ παράλληλα σε 18 παιχνίδια για το τουρκικό πρωτάθλημα πέτυχε μονοψήφιο αριθμό πόντων μόλις σε 3. Σουτέρ του 40+% διαχρονικά, θα είναι βασικό όπλο στην επιθετική παραγωγή του Άρη.

Τα υπόλοιπα λεπτά της θέσης αναλογούν στο Θοδωρή Ζάρα, ο οποίος πέρσι δεν ήταν ο σουτέρ που υπήρξε στα χρόνια του ΚΑΟΔ. Λίγες βραδιές με ουσιαστική σύνδεση με το καλάθι, πολλές που δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό, ενώ η φετινή χρονιά είναι μια μεγάλη και λογικά τελευταία ευκαιρία σ' αυτό το επίπεδο.

-Forwards

Αν ένας παίκτης του νέου roster μπορεί να χαρακτηριστεί αίνιγμα ως προς το τι τελικά θα προσφέρει, αυτός είναι ο Devyn Marble. Η επιλογή του στο SF (σε μεγέθη NBA λογίζεται και ως SG) καταδεικνύει πως βασικό κριτήριο ήταν η ενέργεια που εγγυημένα θα φέρει στην άμυνα, ενώ με το μήκος (wingspan 205 cm) και τα γρήγορα χέρια του αποτελεί μεγάλο εμπόδιο στις γραμμές πάσας. Επιθετικά, είναι καλός στην off-ball κίνηση, βγαίνοντας γρήγορα και σωστά από τα screens, αλλά αυτό δε μεταφράζεται σε επιθετική παραγωγή που μπορεί να αποτελέσει μόνιμο πυλώνα σε βάθος χρόνου.

Βασικότερη αιτία είναι η έλλειψη σταθερότητας στο σουτ, κι ίσως αυτό τελικά να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μη καθιέρωσή του στους Magic. Τα λεπτά που πήρε στο NBA (13.9 τη σεζόν 2014-15 σε 15 παιχνίδια, 8.9 τη σεζόν 2015-16 σε 28 παιχνίδια) σε συνάρτηση με τον αριθμό επιθετικών προσπαθειών δεν είναι στοιχεία ικανοποιητικά ώστε να καταλήξει κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα , όμως τα ποσοστά σε δίποντο, τρίποντο και ελεύθερες βολές για τα παιχνίδια της D-League με δεδομένο τα 30 λεπτά κατά μέσο όρο που έπαιρνε ο Marble, τον αριθμό προσπαθειών, το ρόλο που είχε ως sixthman και τον αμυντικό χαρακτήρα της Λίγκας δεν μπορούν να τον χαρακτηρίσουν ως pure σκόρερ (όπως είναι για παράδειγμα ο Jenkins ή ο Erick Green του Ολυμπιακού). Το φετινό 23.5% (0.8/3.4 η αναλογία εύστοχων προς τα συνολικά τρίποντα που επιχειρούσε ανά παιχνίδι) στο Summer League του Orlando ενισχύει αυτό το επιχείρημα. Πέραν της περιφερειακής εκτέλεσης, ο Marble δυσκολεύεται στα drives, επειδή τον περιορίζει η έλλειψη έκρηξης στο πρώτο βήμα, πράγμα που επιτρέπει στον αμυντικό να αποκωδικοποιήσει την επιθετική του κίνηση και να αλλάξει κατέυθυνση στο κορμί του για να τον ακολουθήσει. Το βασικότερο, όμως, μειονέκτημα του Marble είναι η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού που δεν επιτρέπει να έχουμε ασφαλές δείγμα για το τι μπορεί να προσφέρει, επειδή αν και προέρχεται από δύο χρονιές με τους Magic και τη θυγατρική τους στην D-League, τους Erie BayHawks, ο τελευταίος ουσιαστικός του ρόλος ήταν στο Iowa College του Fran McCaffery (στα 2 χρόνια του συμβολαίου με το Orlando βρισκόταν σε ένα συνεχές πήγαινε-έλα μεταξύ NBA και αναπτυξιακής) . Ίσως η απόκτηση ρυθμού μέσα από τα συνεχή παιχνίδια με τον Άρη να είναι το κλειδί για να μπορέσει ο παίκτης να ανταποκριθεί στο potential που τον συνοδεύει και στη στατιστική συγκομιδή των κολλεγιακών του χρόνων.

Πίσω του ο Σπύρος Μούρτος, ασφαλής επιλογή για την ελληνική Λίγκα, με μειονεκτήματα για το επόμενο επίπεδο. Ο Μούρτος είναι ένας από τους πιο καλοπροπονημένους παίκτες με άρτιο φυσικό πακέτο, αλλά επιμένουμε πως το μεγάλο του μειονέκτημα είναι το πνευματικό κομμάτι. Όταν η μπάλα «καίει», ο παρατηρητής νιώθει πως ο παίκτης παθαίνει black-out στο κομμάτι της λήψης αποφάσεων, κι ενώ αμυντικά κάνει τεράστια προσπάθεια,  αυτός ο πνευματικός περιορισμός τον δεσμεύει σε μια συνεχή επανάληψη αρνητικών επιθετικών επιλογών. Αν δουλέψει στο πνευματικό κομμάτι και σπάσει αυτός ο φραγμός θα είναι υπερπολύτιμος.

Στους power forwards ο Άρης απέκτησε Sanikidze και Τσαϊρέλη σε μια προσπάθεια να καλυφθεί το ομολογουμένως μεγάλο κενό που άφησε πίσω του ο Okaro White. Ο Γεωργιανός είναι αυτός που θα έχει το ρόλο του starter με ζητούμενο την πολύπλευρη προσφορά σε τομείς που ο Άρης υστέρησε πέρσι. Επιθετική δημιουργία πάνω από το μέσο όρο, σωστές τοποθετήσεις στο rebound, κατάθεση ενέργειας αλλά και σωστή διαχείριση των επιλογών του στην άμυνα, ενώ επιθετικά δε θα εκβιάσει προσπάθειες, εκτελώντας αν και όταν πρέπει. Πάνω απ' όλα φέρνει εμπειρία και σωστή πνευματική προσέγγιση που τον κάνει πραγματικά πολύτιμο πάικτη συνόλου. Ο Τσαϊρέλης από την άλλη δεν κατάφερε να βρει ρόλο στον Ολυμπιακό και επέλεξε τον Άρη με κύριο ζητούμενο στην επιστροφή του από την απραξία την εύρεση ρυθμού. Το μειονέκτημα και των δύο επιλογών είναι το σκορ έξω από τα 6,75. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να αποτελέσει σταθερή απειλή από το τρίποντο κι αυτό μπορεί να κοστίσει στις επιθετικές αποστάσεις, αν σκεφτεί κανείς πως ο Cummings θα ψάχνει διαδρόμους για να φτάσει μέχρι το καλάθι.

-Centers

Νέα πρόσωπα στη frontline ο Eric Buckner από την Turk Telekom και ο Βασίλης Καββαδάς από τον Αρκαδικό σε μια προσπάθεια κάλυψης της θέσης που θα έχει απάντηση οτιδήποτε κι αν παρουσιάσει ο εκάστοτε αντίπαλος στο 5. Ο Buckner, ο οποίος θα επωμιστεί και τα περισσότερα λεπτά της θέσης, μπορεί να παίξει πάνω από τη στεφάνη, τόσο αμυντικά ως rim protector κι ως ένας σχετικά καλός rebounder, όσο και επιθετικά τελειώνοντας αμέσως μετά την υποδοχή της μπάλας με πρόσωπο στο καλάθι. Εκτελεί σωστά το pick n roll, κι ακόμα κι αν ο Cummings δεν είναι ο κλασικός pnr PG είναι βέβαιο πως θα δούμε συνεργασίες των δύο τους στο playbook του Πρίφτη. Ο Βασίλης Καββαδάς έρχεται για να προσφέρει τα κιλά που έλειψαν πέρσι από τη ρακέτα του Άρη σε παιχνίδια που ο Hagins είχε να αντιμετωπίσει centers με εκτόπισμα και παιχνίδι στο post. Είναι σημαντικό το πως θα εξασφαλίσει o coach την αποσυμπίεση και των δύο από τις συνεχείς βοήθειες, με δεδομένη την απουσία forwards που θα απειλήσουν από το τρίποντο ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα. Στο ρόλο του μπαλαντέρ της frontline, και λογικά πιο πίσω στο rotation σε σχέση με πέρσι, ο Βασίλης Σίμτσακ. Δεδομένη αξιοπιστία στα λεπτά που θα παίξει, δίνει βάθος και την πολυτέλεια ενός αναλώσιμου role player που καμία έκπληξη δε θα προκαλέσει αν ανεβάσει το χρόνο του στη ροή της σεζόν.

-Επίλογος

Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του Άρη της νέας σεζόν, είναι απαραίτητο να δοθεί credit σε coach και διοίκηση όχι μόνο για τις μεταγραφικές επιλογές και για το ότι δεν προσφέρθηκαν απλώς μονοετή συμβόλαια (Jenkins και Buckner που ήρθαν ως συμπαίκτες από την Turk Telekom υπέγραψαν διετές, το ίδιο οι Τσαϊρέλης και Καββαδάς), αλλά και σε σχέση με το πως κινήθηκαν στην ανανέωση Ελλήνων παικτών διατηρώντας ανέπαφο το supporting cast της ομάδας στις θέσεις που δεν ήταν απαραίτητη η αλλαγή.

Ο Άρης έκλεισε το roster, είναι θεωρητικά σε επίπεδο ανώτερο από το περσινό ενώ ο προπονητής του προχώρησε σε μια στελέχωση που εξασφαλίζει υψηλότερη αμυντική ένταση και ταχύτητα,  καλύτερους rebounders (η μεγαλύτερη πληγή της ομάδας πέρσι) αλλά και απαντήσεις σε αντιπάλους που θα φέρουν μέγεθος στο παρκέ. Ζητούμενο πλέον η κατανόηση των νέων ρόλων αλλά και η απόκτηση χημείας που θα έρθει μέσα από τους αγώνες. Το φθινόπωρο θα είναι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς πως άλλαξε ολόκληρη η βασική πεντάδα της ομάδας αλλά η βαθύτερη ματιά των επιλογών του Δημήτρη Πρίφτη επιτρέπει την αισιοδοξία για μια καλύτερη χρονιά.

Το πρόγραμμα του Άρη στο Basketball Champions League